On Ramesh Kaka passing away...

छिद्र छिद्र आकाश होतय
पाश तुटत जाती...
कणखर मी उभी परी
माती सरत जाती...

पळ पळ हे दिवस कसे
पुढे पुढे जाती
इथेच होते आता कसे
दिसे नासे होती....

कण कण ह्या मूठीतून
वाळू सुटत जाती...
गुंफलेले बंध माझे
गाठ सोडत जाती...

मन मनात रूजलेले
धुसर धुसर होती
अन्
त्यांच्या मी जागी आता
आठव करून देती...

On Dementia

Demetia has been the subject of my study for the last year. Is this how it feels ?

Aren't we merely memories ?
Little tales, small snippets, some stories …
How would life be without connections
A blank canvas, no past, no recollections ?

A shackle free present, no idea of the past
No pain nor happiness – nothing to last
No pride to cherish, No wounds to nurse,
How would life be without them - better or worse?

Just living in the moment – how easy could it be?
Stranger or friend –not knowing who you see…
Not knowing who loves you or what gives you joy…
Not needing to forgive whoever made you cry….

No smells that can bring forth a childhood scene
Tiny treasures in boxes – but what do they mean?
No places to revisit, no paths oft trodden
Bonds deeply buried….quietly forgotten….

Pray give me the troubles, the sorrows of knowing
The perils of remembering, the broken heart crying
I am willing to carry the burden of truth
But let me have my identity, when I rest for good…

Sakha...ani Sakhi

सखा - ही ओळखच किती गोड आहे
नुसत्या नावामध्ये सुद्धा एक अनामिकशी ओढ आहे

न बोलताच कळण्याची ,अबोलशी जाण आहे
हलकंसं हसला जरी - संवाद परिपुर्ण आहे !

मनातलं सारं उमगावं , त्याच्या डोळ्यातच तो ठाव आहे
स्वप्नामध्ये वसलेलं असं दोघांचंच एक गाव आहे

साऱ्या नात्यांहून सोवळा - त्याचा आगळाच एक मान आहे
न मागता दिलेला निरागस अधिकार आहे

तो नसला जरी भवती तरी सुंदरसा भास आहे
मनामध्ये रुजलेला श्रीरंग तोच आहे

ओळखीच्या गर्दीत तो एकटाच उभा छान आहे
मन मोकळं वागावं - मी त्याच्या सवे लहान आहे !

अंग अंग भिजले तरी उरलेली तहान आहे
पूर्णत्व नकोचरे.....हा प्रवासच फार गोड आहे

मी :
सहज ओळख करून देताना म्हणालास ,
"ही माझी मैत्रीण"
निनादला तो शब्द कानात -
पण त्याचा अर्थ समजावून सांगशील ?

तो :
मैत्रीण - ही ओळखच किती गोड आहे
नुसत्या नावामध्ये सुद्धा एक अनामिकशी ओढ आहे

न बोलताच कळण्याची ,अबोलशी जाण आहे
हलकंसं हसली जरी - संवाद परिपुर्ण आहे !

मनातलं सारं उमगावं , तिच्या डोळ्यातच तो ठाव आहे
स्वप्नामध्ये वसलेलं असं दोघांचंच एक गाव आहे

साऱ्या नात्यांहून सोवळा - तिचा आगळाच एक मान आहे
न मागता दिलेला निरागस अधिकार आहे

ती नसली जरी भवती तरी सुंदरसा भास आहे
मनामध्ये रुजलेली कृष्णेचीच आस आहे

ओळखीच्या गर्दीत ती एकटीच उभी छान आहे
मन मोकळं वागावं - मी तिच्या सवे लहान आहे !

अंग अंग भिजले तरी उरलेली तहान आहे
पूर्णत्व नकोच,तिची त्यातच खरी बात आहे.....

Radhika's poems

Gone, gone with the wind as they say
With them goes another piece, 

a piece of the puzzle that completes my memories

I search; restlessly at first for those smiles, 

for those words of praise that will no longer come my way
Never before have the sands of time seemed to run so quick
As the strands woven into my tapestry slowly come undone, 

they leave me
With only the mirror as proof of the years passed by

To think that I am part of someone else’s puzzle, 

a piece that so far only some have found
With many more years and memories to make 

sometimes I wonder
Who will miss my piece when I go far away?
Will I be missed at all? Or will I simply be
Gone, gone with the wind as they say...

I live on.

I thought coming home would be for the best
Staying in bed all day and getting some rest
But now I am afraid of what sleep will bring -
Flashes of foes and friends with arms in a sling..

Will I ever forget the faces
of those asleep forever
No I won’t, never

As I close my eyes, the death rattle of guns begins
How long will it take
for the blood from the wounds to rinse
Sleep brings memories
as dark as the night sky
Sometimes I ask myself why did I make this choice, why?

My heart is crying
As to let slip from my mind
all those bitter memories....
I am trying

Yet as I wake, terror and sweat disfigure my face
All I know is that I’ve lost the race -
Remember , I was not meant to have lived -
Despite all the odds though I have survived….

Kuch hota gar beech hamare.....

कुछ होता गर बीच हमारे
तो शायद कुछ ऐसा होता
मिसाले मोहब्बत के पन्नों में
बस आपका और हमारा नाम होता

मिलकर ठहरी थी जो नजर कुछ पल....
दो लब्जों को कलम कर जाती
बेझिजक किसी खय्याम की
रूबाई को आजमा आती

वो रास्ता जो साथ चलें थे
इश्के-मंजिल के शहर जाता....
हमारी इबादत का सबूत देख
कोई शहनसाह भी नजर झुकाता

कम्बख्त जो गुजर चुका है
वो हसीन दौर लौट आता.....
किसी मधुशाला के पैमाने में
कसम है वो नशा होता !

कुछ होता गर बीच हमारे
तो शायद कुछ ऐसा होता ......

Kasoor

है तेरी मरजी या किस्मत की ख्वाईश
खुदके जनाजे में हम है
हो तुम जो रूठे तो धडकन भी ऐठें
साँसों का क्या है कुसूर...

मन मेरा तेरा था, खुशियों का आंगन था
मेहेका सा हर एक कोना ,
गमला गर फूटा, तो काँटों ने लूटा
भंवरे का क्या है कुसूर....

उजडा ये आलम है, हर पल जो खोया है
ढूंडे उसे कैसे हम
जो साथ छूटा तो हर ख्वाब टूटा
पलकों का क्या है कुसूर....

On Radhika turning 18

Radhika turned 18 yesterday and as if every single feeling and emotion of the past 18 years enveloped into that one moment when I felt - "the umbilical cord breaks finally"...

But does it ever ? Because at that very moment, I wanted to be with my aai- back into her folds, back to being her baby so I could get an assurance from her that my baby would be fine as she steps out on her own !

Strange is the mind but stranger are the ways it weaves relationships....

तिची दुनिया सोनसळी, स्वप्नपंखही चंदेरी
तिचा उल्हास मोहक , दृढ विश्वास सोबत
ह्या खुळ्या वयाची सावली, थोडी मलाही आठवली
माझं पिल्लू मोठं झालं, आणि, आईगं, मला तू लागली...

पुन्हा अल्हड मी व्हावं, नवं स्वप्न रोज पहावं
तुझ्या मिठीच्या मायेत पुन्हा सुखाने निजावं...
तेवढ्यात हाक तिची येता, खर्या जगात मी आली
झाले आई तिची, पणं , आईगं , मला तू लागली...

तुझा जीव माझ्यात रमला, माझा तिच्यात रुजला
तुझा उंबरठा ओलांडून तिला विसावा मी दिला
पिल्लू घरटे सोडून उडू पाहतय सकाळी
तिला निरोप देताना पण,आईगं, मला तू लागली...

जे जे तू पेरलंस,तिला दिलं ते मी सारं
सुख वेचत रहावं, दुःख शोधू नये फार
जपावी गं नाती, मनं सांभाळावी हळवी
तिला बळ देता देता, पण,आईगं, मला तू लागली...

तुम्हा दोघींचा मी दुआ, आठवणी नव्या जुन्या
तीन पिढ्यांचा सोहळा, पुन्हा नव्याने रंगला..
तुझ्या अंशाची ही ज्योत, बघ तेजोमय झाली
आई मला तू लागतेसच, पण सांगू,
तिलाही तू हवी !

Adding a note because a poet I really admire (you know who you are :-) asked me this morning - " what does लागली mean ?" I then realised, it probably is a word that is associated with my childhood and my family only - लागली means, desperately needed, like भूक लागली ! :-))))

Suryaphool

मृदु चंद्र असला जरी सांज वेळी
कुणासाठी आसूसते सूर्यफूल
प्रखर त्याची किरणे, दिनाचाच वाली,
परी उमलते फक्त त्याच्याच ठायी ?

निसर्गाचे चक्र कधी न चुकवता
कशी नियती स्वीकारते सूर्यफूल
सावली नकोशी, कोमेजते पावसात
जो दाह देतो, हासते त्याच पायी?

कपाळी असे का पूजिले हे समर्पण
कसा जन्म घेवून उगवते सूर्यफूल
दिवसा कसे ताठ मानेने फिरते, मग
जाताच तो , का पडते उन्मळून?

सामान्य मनाला कसे रे सुचावे
कसा धर्म सांभाळते सूर्यफूल !
अस्तित्व साध्या फूलाचे जपाया
न चुकता उगवतो, जगी ऊब देतो- 

त्या एका फूलाचा तो एक नारायण !

You promised...

You promised you would "call later"
the phone's not away from me
A day, a week, a fortnight,
Now a month - how long will it be ..

I promised I would be there
And you said you would come to me
A day, a week, a fortnight,
Now a month - how long will it be...

You promised we were sisters
in glory ,grief or glee- it'd be you and me
A day, a week, a fortnight,
Now a month - how long will it be....

I promised I would stay strong - never crumble
And if I did , you'd be right there beside me
A day, a week, a fortnight,
Now a month - how long will it be....

Go on, ask me like when you were naughty
"are you cross with me ?"
YES I AM , if you care to listen...
But hear this too from me -
A day, a week, a fortnight, now a month-
We will love you forever and ever...however long it be...

Radha - Meera

जो मीरा है अधूरी
तो राधा भी कहाँ पूरी
पर बसा दोनों के मन में है जो
वो ग्वाला पूर्ण सखी री...

जो मीरा ने विष पिया
तो राधा भी रही प्यासी
पर चाहा अम्रित दोनों ने जिससे
नाम उसका गिरधारी

जो मीरा भई बैरागी
तो राधा कहाँ बिहाई
पर रंगा दोनों को सिंदुरी जिसने
वो नील रंग निरमोही

बसा दोनों के तन मन में जो-
वो कान्हा है हरजाई
शाम नाम दोनों के मुख में-
होठों से उसने बंन्सी लगायी .....

Ijjajat

हमारी मोहब्बत पर उस रोज
आप थोडा-सा हक जताते
गुस्ताखियाँ हुई गर हमसे
इस तरह तो सजा ना देते
जाते जाते जाँ हमसे, इजाजत ही लेते जाते....

माना थी बेरंग तस्वीरें - कुछ लम्हे ही उनसे चुराते
काली थी गम की स्याही मगर, क्या इक नज्म ना कलम कर पाते
जाते जाते जाँ हमसे, इजाजत ही लेते जाते ....

होठों पे खिलती हँसी को
अपनी आँखों तक पहुँचने देते
चंद लकीरों के फैसलों पर
यूँ रुसवा ना आप होते

जाते जाते जाँ हमसे, इजाजत ही लेते जाते ....

Hori 2020

जा ले जा थाल इन रंगों का
सीरत है इनकी झूठी !
रंग गुलाल दे पायेगा
रात मिलन की लाली ?!

पीला रंग भी फिका फिका -
पीली तो वो थी हल्दी,
उसके तन जो छू आयी
फिर रंग दी मुझको गहरी !

हरा रंग भी नहीं है कौनो
ला दे वो हरियाली -
हौले हौले सरकी थी जब
सर से चुनरी धानी ...

जा जा रे फागुन,
मैं ना तेरी बातों में आने वाली!
उसके रंग में रंगी हूँ ऐसे
धवल धवल तेरी होरी.....

Amhi Bhadekaru

ठुबक साजरं, सुबक ते होतं
मागे पुढे म्हणायला आंगणही होतं
पहाताच वाटलं किती गोजिरं हे आहे
छोटंसं का होईना पण आपलंच आहे

थोडं कोलमडलेलं होतं, थोडं डागाळेलं होतं
रांटी गवताने, घट्ट वेढलेलं होतं
लोक राहटीपरी देखणं तर नव्हतंच
पण मना मध्ये आमच्या, आमचं घरकुल होतं

प्रेमा प्रेमाने भिंती पुन्हा त्याच्या उभारल्या
शेणा - मातीने काळ्या, रोज रोज सारवल्या
काटेरी वाटेत वेली- फुलं उगवली
बागे बरोबर तिथे, आता आशा उमलली

ओसरीवर त्याच्या किती रहिवाटी आले
गूळ फुटाणे, साखर- पाणी घेवून गेले
काही ज्यादा विसावले, काही चटकन गेले
पण छपराने आसरा न चुकता देवू केले

सणा-सुदीला त्याला आम्ही मानाने नटवलं
दिवे-सुवासाने हौसे- हौसेने सजवलं
कणा-कणात मुरलो ,भिंती भिंतीत रुजलो
समाधानाने आम्ही त्या घरात नांदलो

पण एके दिवशी पहा, असे आभाळ फुटले
कुणास ठाउक कसे पण काहूर माजले
एक लाट अशी आली, घर पाडून दूर गेली
उभ्या वासतूच्या जागी ओली माती ठेवून गेली

आसवं ही कोरडी, कशी कशी ती आवरू
देवाची रे मर्जी- चल घर नव्याने उभारू.
पण खोटीच ती आशा, फोल तो विश्वास
घर मातीचेच होते अन् आम्ही - भाडेकरू....

Goodbye Uma

7 months on....and we can finally do this - Goodbye Uma

Slowly in small baby steps
we are learning to live without you
Slowly in every passing breath
we are getting to smile without you

We held on to you for all this while
sometimes angry, most times sad
Not accepting what we certainly knew-
Growing detached , despondent and spiraling bad

The desperation to get answers
the unquenching need to erase that day,
Rhetoric questions like a blunt dagger
Twisting within in every cruel way...

We lived through - crumbling bit by bit
we tried to laugh, play, pretend we were strong
The more we tried - the more we failed
Feeling happy never felt so impossibly wrong..

Until that moment - when you came to me
we chatted and laughed; we cried and fought-
It was like old times.... then you asked to go...
- Was it real ? a dream ? or the closure we each sought ?

Doesn't matter for as I cherish that beautiful meet
I fully fathom the why of what you did and realise too what had been amiss...
We needed that goodbye and thanks for it..
Thank you for the last hug , that touch, that kiss....

I want you to know you will always be with me
Like a barren womb's unborm child
We will miss you forever...we will want you forever
But we'll love, and live fully until we cross over to your side...